คลัง [Nc] ของคนนก

     “เจ้าเข้ามาทำอะไรน่ะ” บัตเตอร์ฟลายเอ่ยถามเมื่อคนตัวสูงเดินเข้ามาในห้องครัวแบบเงียบๆ แต่เพราะความหูดีเกินไปของเธอทำให้ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆของเขาได้ไม่ยาก ดวงตาคมตวัดมองร่างเล็กที่ยืนล้างจานด้วยแววตาประกายบางอย่าง      “ข้าเข้ามากินของหวาน เจ้าล้างจานต่อเถอะ” ว่าจบก็ยืนกอดอกอยู่ด้านข้างหญิงสาว บัตเตอร์ฟลายส่งสายตาไม่เข้าใจเล็กน้อยแต่ก็ก้มทำงานในมือต่ออย่างเก้ๆกังๆเพราะสายตาที่ถูกส่งมาจากคนด้านข้าง      ถึงแม้เธอจะเป็นนักรบก็จริงแต่เรื่องงานบ้านงานเรือนพี่สาวบุญธรรมอย่างไอริก็เคยสอนมาบ้าง เรื่องล้างจานน่ะสบายมาก แต่ทำไมครั้งนี้มันรู้สึกร้อนวูบแปลกๆ…      บรรยากาศมันดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่เลย      “ไหนว่าเจ้าเข้ามากินของหวาน แล้วมายืนดูข้าทำไม?” ถามย้ำอักครั้งเมื่อโจรหนุ่มยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์ครัวมองเธอล้างจานด้วยสายตากรุ้มกริ่ม มูราจยักไหล่เบาๆแล้วเดินไปที่ตู้เย็น มือหนาหยิบนมมาหนึ่งแก้วแล้วเดินมาใกล้หญิงสาว      “งั้น…ข้ากินของหวานได้แล้วใช่ไหม?” ถามสาวเจ้าที่หันมองเล็กน้อย เ...

     “ม…ไม่เอาเด็ดขาด หยะ…หยุดเลยนะเจ้าบ้า!!” ทุบอกชายหนุ่มแรงๆ แขนแกร่งยกร่างเล็กจนลอยหวือให้นั่งคร่อมตักของตนพร้อมกอดเอาไว้เอวบางไว้แน่น      “ข้าสัญญา… ว่าข้าจะอ่อนโยนนะแม่สาวน้อย” เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพร้อมลูบแก้มฝ่ายสาวอย่างเบามือ ดวงตาทั้งสองประสานกันภายใต้เงามืดที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องเท่านั้น ดวงตากลมสวยเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาของโจรหนุ่ม ดวงตาคมสีนิลสวยงาม จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากเรียว มูราจเองก็จ้องมองหญิงสาวเช่นกัน ใบหน้าสวยหวานของนักรบสาวที่ทำให้เขานึกถึงหญิงสาวคนหนึ่ง ดวงตากลมสวยสีอะความารีน แพขนตาบางและริมฝีผากจิ้มลิ้มน่าสัมผัส ต่างคนต่างตกอยู่ในมนต์สะกดของกันและกัน      ระยะห่างของทั้งสองเริ่มแคบลงเรื่อยๆ จนปลายจมูกชนกัน บัตเตอร์ฟลายผงะเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายกับประกบจูบลงมาทันที สองหนุ่มสาวแลกจูบกันนัวเนียภายในห้องน้ำเล็กๆ สายน้ำที่กระทบผิวกายไม่ได้ทำให้อุณหภูมิในร่างกายของทั้งสองลดลงไปได้เลย แต่มันกลับยิ่งทำให้สูงขึ้น และความต้องการก็เพิ่มมากขึ้น      หัวใจดวงน้อยเต้นเป็นระส่ำกับรสจูบที่ชายหมุ่นม...

     “ข้าขอ…มากกว่านี้ได้ไหม?”      “ห๊ะ? อะ…อื้มมมม!” ยังไม่ที่คนตัวเล็กจะได้ตั้งตัว ฝ่ามือหนาก็กระชากหน้ากากตนเองแล้วกดจูบลงมาทันที ลิ้นหนาสอดเข้าหาโพลงปากนิ่ม เกี่ยวกวัดลิ้นเล็กอย่างชำนาญ คนใต้ร่างพยายามผลักคนด้านบนออกแต่ไม่เป็นผล มันยิ่งทำให้เขากดจูบแนบแน่นกว่าเดิม      “อ..อื้อ” คนตัวเล็กร้องครางออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รดรินต้นคอขาวรวมถึงความเปียกชื้นบริเวณซอคอและไหปลาร้าสวยของตน แรงที่เคยมีถูกอีกคนสูบไปจนหมด ตอนนี้บัตเตอร์ฟลายแทบขัดขืนไม่ได้เสียด้วยซ้ำ      มือหนาของมูราจค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตที่พอดีตัวของคนใต้ร่างออก ริมฝีปากก็ยังคงพรมจูบทั่วคอเล็กต่อไป ใบหน้าสวยนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บตรงแถวลำคอ ปากเรียวก็เอาแต่กดจูบซ้ำไปซ้ำมา และทำรอยรักสีกุหลาบประดับเอาไว้      กระดุมสีขาวเม็ดเล็กถูกปลดออกพร้อมกับสาบเสื้อที่แยกกันไปคนละทาง บัตเตอร์ฟลายเริ่มสึกตัวเมื่อปลายจมูกโด่งที่ฝังลงบนหน้าอกของเธอ      เดี๋ยวนะ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!! ...

     “เจ้าบอกว่า…เจ้ารังเกียจข้างั้นหรือ?” เสียงแหบพร่าเอ่ยข้างหูของคริกแนค ร่างเล็กขนลุกซู่กับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของอีกคน  “เจ้าจะรังเกียจผัวตัวเอง…”      “หยุดพูดซะ! ข้าไม่อยากจำ!!” พยายามดิ้นให้ออกจากพันธนาการของคนด้านบนแต่ไม่เป็นผล ปีศาจอย่างนาครอทแรงเยอะเกินไป      “ข้าไม่อยากให้เจ้าลืมนะ… แต่ถ้าเจ้าต้องการจะลืมละก็…” เว้นช่วงพูดสักพัก นิ้วเรียวยาวกรีดกรายข้างริมฝีปากจิ้มลิ้มช้าๆ “ข้าจะเตือนความจำให้เอง…”      “หยะ… หยุดนะ อื้อออ!!” ริมฝีปากหนาก้มประกบลงบนริมฝีปากคนใต้ร่างทันที ร่างเล็กพยายามส่ายหัวให้พ้นจากสัมผัสที่รุนแรง แต่ไม่อาจทำได้เพราะฝ่ามือที่จับข้างแก้มของเขาอยู่      ฝ่ามือหนาไล่สัมผัสตามเนื้อตัวเนียนนุ่มของคนใต้ร่างที่ดิ้นไม่หยุด ริมฝีปากก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไป ฟันซี่คมขบลงบนริมฝีปากจิ้มลิ้มให้เปิดรับลิ้นร้อนของเขา และเขาก็ทำมันได้ดี ลิ้นสากตวัดควบกับลิ้นเล็กไปมาไม่หยุด ยิ่งคริกแนคต่อต้านมากเท่าไหร่ นาครอทก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากเท่านั้น      นาครอทดึงกางเกงคนต...