[Nc] Nakroth x Kriknak - Chapter 6 : ซ้ำรอยอีกครั้ง

     “เจ้าบอกว่า…เจ้ารังเกียจข้างั้นหรือ?” เสียงแหบพร่าเอ่ยข้างหูของคริกแนค ร่างเล็กขนลุกซู่กับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของอีกคน  “เจ้าจะรังเกียจผัวตัวเอง…”

     “หยุดพูดซะ! ข้าไม่อยากจำ!!” พยายามดิ้นให้ออกจากพันธนาการของคนด้านบนแต่ไม่เป็นผล ปีศาจอย่างนาครอทแรงเยอะเกินไป

     “ข้าไม่อยากให้เจ้าลืมนะ… แต่ถ้าเจ้าต้องการจะลืมละก็…” เว้นช่วงพูดสักพัก นิ้วเรียวยาวกรีดกรายข้างริมฝีปากจิ้มลิ้มช้าๆ “ข้าจะเตือนความจำให้เอง…”

     “หยะ… หยุดนะ อื้อออ!!” ริมฝีปากหนาก้มประกบลงบนริมฝีปากคนใต้ร่างทันที ร่างเล็กพยายามส่ายหัวให้พ้นจากสัมผัสที่รุนแรง แต่ไม่อาจทำได้เพราะฝ่ามือที่จับข้างแก้มของเขาอยู่

     ฝ่ามือหนาไล่สัมผัสตามเนื้อตัวเนียนนุ่มของคนใต้ร่างที่ดิ้นไม่หยุด ริมฝีปากก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไป ฟันซี่คมขบลงบนริมฝีปากจิ้มลิ้มให้เปิดรับลิ้นร้อนของเขา และเขาก็ทำมันได้ดี ลิ้นสากตวัดควบกับลิ้นเล็กไปมาไม่หยุด ยิ่งคริกแนคต่อต้านมากเท่าไหร่ นาครอทก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากเท่านั้น

     นาครอทดึงกางเกงคนตัวเล็กออกทั้งๆ ที่ยังคงแลกจูบกันอยู่ เสียงสะอื้นปนเสียงครางของคนใต้ร่างดังระงมไปทั่วห้อง แต่นาครอทไม่ได้สนใจ มือสากยังคงลูบไล้ต้นขาเนียนและขย้ำจนเกิดรอยแดง

     นาครอทผละริมฝีปากออกเพื่อให้คนใต้ร่างได้หายใจพร้อมกดจูบลงไปใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คริกแนคเริ่มต่อต้านเมื่อนาครอทพยายามแยกขาเรียวของตนออก

     “อยู่นิ่งๆ คริกแนค!!” ตวาดลั่น เท้าคู่เล็กของคริกแนคถีบเข้าให้ที่หน้าท้องแกร่งเต็มแรง สองเท้าพยายามวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อหลบอีกคน แต่ไม่ทันเสียแล้ว “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วไงว่าอย่าดื้อกับข้า!!”

     “ปละ…ปล่อยข้านะ ฮึก!” ขัดขืนแต่ทำไม่ได้เมื่อร่างสูงคว้าเข้าที่เส้นผมนิ่มสีเขียวแก่แล้วลากไปที่เตียงเสียเต็มแรง นาครอทดึงเข็มขัดหนังสีดำสนิทของเขาออกมามัดข้อมือร่างเล็กไว้กับหัวเตียง “ออกไปนะเจ้าบ้—”

     เพี้ยะ!!

     ใบหน้าหวานของคริกแนคหันไปตามแรงที่ร่างสูงฟาดลงมา ความเจ็บแล่นไปทั้วใบหน้านั้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาทางริมฝีปากสวย ร่างของคริกแนคนิ่งไปแล้วแต่เสียงสะอื้นก็ยังคงดังอยู่

     “ข้าบอกแล้วให้เจ้าอยู่นิ่งๆ ไม่งั้นเจ้าก็ไม่เจ็บตัวหรอก” ว่าจบก็ก้มลงเลียเลือดที่ริมฝีปากสีชมพูสวย ลิ้นร้อนไล่ไปริมฝีปากนุ่ม เลื่อนลงมาตรงซอคอหอมเรื่อยๆ ร่างบางทำได้เพียงกัดปากเท่านั้น เพราะตอนนี้เขาไม่มีแรงมาต่อต้านปีศาจหนุ่มแล้ว

     ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายขาวนวล ผู้พิพากษาหนุ่มจับขาเรียวแยกออกช้าๆ คริกแนคมีอาการขัดขืนหน่อยๆ แต่ก็ต้องยอมเมื่อคนด้านบนขบกัดลงบนที่ยอดอกสีชมพูอย่างแรง

     นิ้วยาวเลื่อนลงไปสัมผัสจุดอ่อนไหวของคนใต้ร่าง เขาพยายามควบคุมตนเองและจะพยายามอ่อนโยนกับคนตรงหน้าให้มากที่สุด หากแต่สายตาแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยน้ำตากลับส่งมาให้เขาอย่างนึกรังเกียจ มันทำให้เขาโมโห

     ริมฝีปากหยักกรีดรอยยิ้มเช่นปีศาจร้าย เขาผละนิ้วออกจากช่องทางสีหวานจากอย่างเร็ว ปลดซิปกางเกงของตนเองพร้อมเอาตัวตนออกมา คริกแนคกลืนน้ำลายหนืดลงคอและพยายามไม่มองมัน

     “เจ้าอยากลองเล่นกับมันอีกครั้งไหม…หืม?” เอ่ยเสียงแหบพร่า ด้วงตัวน้อยพยายามข่มตารอชะตากรรมของตัวเอง เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบให้เขาต่อต้านก็ตาม

     “อึก! อ๊าาา!?” ครางลั่นเพราะความเจ็บเนื่องจากคนด้านบนใส่แท่งร้อนเข้าในตัวเขาอย่างแรงโดยที่ยังไม่เบิกทางสักนิด ร่างสูงดันแกนใหญ่ของตนให้กลืนเข้าไปในช่องทางรักรวดเดียวจนมิดด้าม เขาไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือไม่ เขาต้องการสั่งสอนให้คริกแนครู้จักจำ

     ว่าอย่าปฏิเสธสัมผัสของเขาอีก!!

     ยังไม่ทันที่ร่างกายของคริกแนคจะปรับตัว ร่างสูงก็โถมใส่ทันที ความคับแน่นและความเร็วจากร่างสูงทำให้เขาจุก ไม่มีความสุขสักนิด…. คราวนั้นก็เช่นกัน…

     มีแต่ความเจ็บปวด… น้ำตา… และความเกลียดชังที่เพิ่มมากขึ้น

     “อ…อ่าห์ คริกแนค” ครางอย่างสุขสม ผิดกับอีกคนที่ร้องครางด้วยความเจ็บปวดและความทรมานที่ร้าวไปถึงหัวใจ

     “ฮึก….จ…เจ็บ อ๊ะๆ” เสียงครางปนสะอื้นยังคงมีให้ได้ยินเรื่อยๆ ยิ่งคนด้านบนกระแทกเข้ามาแรง ร่างบางก็ยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม “ข…ข้าเกลียด…อ๊ะ! ท…ท่านเหลือเกิน… อ๊าาา!”

     “ผิดแล้วที่รัก… เจ้ารักข้าต่างหาก” มือหนาจับร่างบางพลิกคว่ำพร้อมกระแทกแก่นกายที่พองเต็มที่เข้าไปอย่างแรง “ไหนบอกว่ารักข้าสิ”

     กระชากผมของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วกระซิบข้างหูนิ่ม คริกแนคส่ายหัวเป็นพัลวัลปฏิเสธสิ่งที่ปีศาจร้ายสั่ง

     “ถ้าให้รักท่าน…อ๊ะๆ อึก… ขะ…ข้ารักเพรย์ต้ายังจะดี สะ…เสียกว่า อร๊างงง!!”กระตุกเกร็งเมื่อถึงจุดสูงสุด ความอุ่นร้อนที่ถูกฉีดเข้ามาในตัวเขามันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีแม้แต่น้อย แต่มันกลับยิ่งตอกย้ำความเสียใจของคริกแนคมากกว่าเดิม น้ำตาแห่งความเศร้าโศกไหลออกมาเป็นสายธาร แต่ปีศาจที่ทำร้ายจิตใจเขากลับไม่รู้ตัวเลย…

     “หึ…งั้นหรอที่รัก… ข้าเด็ดสู้มันไม่ได้หรือไง” ดึงคนบนเตียงขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดที่แสนป่าเถื่อน มือหนาปลดปราการที่ข้อมือน้อยที่เป็นรอยถลอกแดงเถือกเพราะสายเข็มขัดหนังของเขา เนื้อตัวของคริกแนคตอนนี้เต็มไปดวงรอยแดงจากฝีมือปีศาจใจร้ายตรงหน้า มือหนาตะปปเข้าที่แก้มนวลแล้วบีบมันอีกครั้ง “ถามก็ตอบ!!”

     “ใช่! เพรย์ต้าดีกว่าท่านเยอะ!!” ตะโกนใส่ใบหน้าหล่อพร้อมถุยน้ำลายใส่ นาครอทกำมือแน่น ตวัดสายตามองดวงตาสีเขียว ช่วยไม่ได้นะคริกแนค…

     เจ้าปลุกอารมณ์ดิบของข้าขึ้นมาเอง

     “หรอ… คำตอบน่าพอใจมาก” กรีดยิ้มอย่างชั่วร้าย

     “. . .”

     “งั้นเจ้าคงพร้อมลงนรกรอบสองแล้วสินะ”

     เปรี๊ยะ!!

     “อ๊าาา!!” ร้องลั่นเพราะความเจ็บปวดเนื่องจากนาครอทฟาดเข็มขัดลงบนแผ่นหลังของเขาเสียเต็มแรง ไม่มีอีกแล้วความรู้สึกดีๆ พอกันทีนาครอท…

     ต่อไปนี้ ข้าจะมีแต่ความเกลียดชัง…

     และราตรีนี้ยังคงไม่หยุด… หากผู้พิพากษาแห่งยมโลกยังไม่พึงพอใจกับร่างกายของปีศาจผู้ส่งสาร…














กลับอ่านต่อในเรื่องด้วยนะจ๊ะ><